Twórcy Słowa

Kroniki duszy cz.1

Gdy się wszystko wokół wali,
a mój duch jest znów ze stali,
gdy wszystkiemu sens umyka,
wszelka wiara tu też znika.

Nic tu nigdy nie ostanie,
gdy pogrążę w oceanie,
gdy zamknę wszelkie wrota,
i mi sercem załomota.

Huśtawkę minioną pianę,
gdy już nagle przy tym stanę,
jedna myśl jedyna,
jest to z Szczebrzeszyna.

Niezbyt eleganckie ,
ni to jest jest szarmanckie,
co w mym wnętrzu kłębi,
szukając swych gołębi .

Moje źródło nie przebrane,
w sławne szaty jest ubrane,
choć odrzucać siebie mogę,
nie utrudnia mi to drogę.

Użytkuję nienazwanym,
adaptuje wnet poznanym,
nie wyłączam się na cuda,
gdyż to nie tylko jest ułuda.

To jest dobro ukazane,
gdy na przekór jest zagrane,
wszyscy razem wszyscy burzą,
aż się w końcu i tym znużą.

Uwolnione czyste fale,
buzujące ponad skale,
nie patrzące na ich tezy,
kto czemu ufa to i też wierzy.

Nowości tak mało już bywa,
starość i ludzkość zdobywa,
w jednym kotle zmieszane,
chwilą stabilności udane.

Szef szefów z daleka,
patrzy jak jakiś kaleka,
wychyla się na twoje,
czyniąc wszelkie znoje.

Ufać im nie przystaje,
gdy się na lodzie zostaje,
świat czeka tak bardzo spragniony,
ale jest przez was wydziedziczony.

Szukając na to leku,
pełni swego lęku,
nic nie ulży waszym  udrękom,
nie staniecie przecież przeciw swym lękom.

Tam gdzie nie widać ich z innej strony,
może tłumaczyć to ten szał urojony,
spójrzcie teraz inaczej,
nie przyniesie to kłopotu raczej.

Teraz takie wszystko inne,
mimowolnie lecz solidnie,
spójrzcie znowu lecz już szczerze,
wielu powie ja nie wierze.

Temu faktu tak zaprzeczać,
to jak w kotle dzieci mieszać,
i uczcijmy stan totalny,
poprzez język niewerbalny.

Co nam teraz spokój zburzyć może,
gdy są przepełnione nami loże,
zasługujemy żyć na więcej,
a więc zróbmy to czym prędzej.

Nie szukajmy w stogu siana,
cała prawda jest nam dana,
w jednym znośnym artykule,
i czytając po szczególe.

Zatem wszyscy do roboty,
pora zacząć nasze psoty,
nie zlękniemy się ciemnoty,
nawet gdyby to był to ty.

Ja sam ciągle tak w ten sposób,
żyje wokół trzecich osób,
choć znać mnie z nich ktoś może,
nie zatruje moje łoże.

Znać na wszystkim będę,
i uśpiony grall zdobędę,
trzymać będzie mnie za serce,
bólu mój miły chodź za ręce .